Ik was de afgelopen dagen op bezoek bij een theaterfestival. Een festival met vooral amateurgezelschappen die straattoneel, tentjestheater, dans, muziek, acrobatiek, kunstinstallaties, en toneel brachten. Ik ging vooral voor de dans. Al heb ik ook andere dingen gezien. Maar de dans had wel de boventoon.
Ik heb nooit geweten dat ik dans, dansen zelf, maar zeker ook er naar kijken, zo leuk zou vinden. Wat heb je nou aan al dat gedraai en gespring? Ik zit zelf niet bij een dansgezelschap en ga zeker niet vaak de dansvloer op, maar als ik op een feestje de gelegenheid krijg, zal ik er niet voor terugdeinzen, al sta ik alleen op de dansvloer te bewegen alsof mijn leven er vanaf hangt. Wel in de maat natuurlijk. Niks zo storend als stelselmatig naast de maat bewegen. Dans is voor mij een uiting van een mooie, bewegende orde. Dan moet je daar niet naast gaan zitten. En omdat ik iemand ben die nogal met zijn hoofd werkt, en eigenlijk veel te weinig met zijn lichaam, al zorg ik op zijn tijd er wel voor dat mijn maag gevuld wordt, vind ik het een goede en leuke uitlaatklep om ook te dansen, en er vooral naar te kijken.
Dans lijkt voor mij op een bewegend schilderij. Als je de juiste combinatie van licht, decor, danspassen, muziek, kostuums en lichamen voorbij ziet komen kan dat bij mij energie los maken waar ik blij van wordt. Vooral als ik zie hoe mensen hun schroom afleggen en via mime, signalen en emoties weten over te brengen en het publiek als één man (of vrouw) die emotie tot zich neemt en ik waarneem dat ik niet alleen of eenzaam ben in het ervaren van diezelfde emotie of dat ene gevoel.
Zo was ik tijdens dat theaterfestival op de laatste avond bij een dans waarbij de hoofdrolspeelster alleen danste, en dat al deed terwijl wij nog binnen moesten komen. De zaal had een lange mat, dwars door het zaaltje liggen, en links en rechts van die mat stonden twee lange banken met daarop kussentjes. Het publiek zat op de banken en de danseres danste tussen ons in op die mat. Dat wil zeggen: als iemand blij binnenkwam werd zij ook blij, zwaaide, wiebelde en bewoog op de muziek die door de boxen galmde en dat veel weghad van een deuntje uit de Efteling. Dat was het niet, want ik ken de deuntjes uit de Efteling, maar het had zo maar bij de nieuwste attractie gepast (met haar erbij).
Ze bewoog naar personen die binnenkwamen en iemand nam spontaan haar manier van speels dansen mee over. Alsof het haar daarom te doen was. De rest ging vlug zitten. Even later zwaaide ze naar enkele mensen in het publiek; die zwaaide terug. Ze gaf high fives; het publiek gaf ze terug. Dat wil zeggen, sommigen. Er waren ook mensen bij waarbij het leek alsof ze in een bak Bisonkit waren gaan zitten. Niet in beweging te krijgen. Bij mij draaide ze om, en bewoog haar billen voor mijn gezicht… Ik speelde mee en zette grote ogen op… En zo ging het nog wel even door. Stiekem vond ik het heerlijk, maar ook ik bleef een beetje stijf zitten. Een soort van schaamte? Ja, ik ga me hier uitsloven bij die vreemden op de banken... De danseres kon het geen moer schelen en bewoog vrolijk verder… tot de muziek stil viel en zij ook…
Liggend op de grond zag je hoe moe ze was. Ik was er bijna bij gaan liggen om haar in mijn armen te nemen en haar uit te laten blazen; dat riep ze bij mij op. In werkelijkheid bleef ik, net als de rest, zitten…
Zo zit ik ook in de schouwburg. Al swingt het op het podium de tent uit, en willen ze dat we meeklappen (minstens), dan aarzel ik eerst… Eigenlijk zou ik uit de band willen springen, maar ik weet me te gedragen… Alsof ik voor mezelf mee wil werken aan het creëren van een nieuw bewegend schilderij… In mijn hoofd wel.
Ondertussen blies onze danseres haar adem door… Langzaam draaide ze zich rond en speelde dat ze niet goed uit kon vinden hoe haar lichaam gekronkeld op de vloer bleek te liggen. Alsof iemand uit het publiek moest helpen haar arm of voet van de vloer te krijgen… Bij mij zette ze haar ene voet tegen de mijne om wat overeind te komen… Ze speelde ook een nieuwsgierig wezentje en zodra iemand uit het publiek ook maar bewoog, zoals een beetje rammelen met een schoen (met hak), draaide ze nieuwsgierig vanaf de grond naar die schoen, alsof ze een schat gevonden had.
Ze had nog meer vondsten, en ik verbaasde me er over, als ook over de stijfheid van het publiek, mijn eigen 'gepaste stijve schaamte' en de gemiste kansen. Wat zou het voor dansuitvoering zijn geweest als ik wel bij haar was gaan liggen?
Overigens was de vrouw van de man die aan het begin de bewegingen in dans met onze danseres spontaan meedeed aan het eind wellicht gepikeerd. Ik hoorde haar zeggen 'kunnen we weg?'. Alsof ze zich schaamde voor die zot van een man. Of wilde ze eigenlijk zelf ook wel, maar durfde ze niet? Was ze jaloers door de aandacht van de (jonge) danseres? 'Spring eens uit de band, meid!', zou ze zichzelf wellicht hebben toegesproken. Ook ik ben daar wat dubbel in. Het kind in mij wil niks liever dan spelen; de nuchtere, en opgevoede Brabander ('doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg') kan zich aan 'uit de band springerij, en vooral de daaraan verbonden meligheid' ergeren en dat oppakken als 'geestelijke armoede'. Maar waarom eigenlijk? Doe maar gek, dan doe je al normaal genoeg…
Zo'n theaterfestival is niet alleen leuk, je leert er wellicht ook wat van…
Ik heb nooit geweten dat ik dans, dansen zelf, maar zeker ook er naar kijken, zo leuk zou vinden. Wat heb je nou aan al dat gedraai en gespring? Ik zit zelf niet bij een dansgezelschap en ga zeker niet vaak de dansvloer op, maar als ik op een feestje de gelegenheid krijg, zal ik er niet voor terugdeinzen, al sta ik alleen op de dansvloer te bewegen alsof mijn leven er vanaf hangt. Wel in de maat natuurlijk. Niks zo storend als stelselmatig naast de maat bewegen. Dans is voor mij een uiting van een mooie, bewegende orde. Dan moet je daar niet naast gaan zitten. En omdat ik iemand ben die nogal met zijn hoofd werkt, en eigenlijk veel te weinig met zijn lichaam, al zorg ik op zijn tijd er wel voor dat mijn maag gevuld wordt, vind ik het een goede en leuke uitlaatklep om ook te dansen, en er vooral naar te kijken.
Dans lijkt voor mij op een bewegend schilderij. Als je de juiste combinatie van licht, decor, danspassen, muziek, kostuums en lichamen voorbij ziet komen kan dat bij mij energie los maken waar ik blij van wordt. Vooral als ik zie hoe mensen hun schroom afleggen en via mime, signalen en emoties weten over te brengen en het publiek als één man (of vrouw) die emotie tot zich neemt en ik waarneem dat ik niet alleen of eenzaam ben in het ervaren van diezelfde emotie of dat ene gevoel.
Zo was ik tijdens dat theaterfestival op de laatste avond bij een dans waarbij de hoofdrolspeelster alleen danste, en dat al deed terwijl wij nog binnen moesten komen. De zaal had een lange mat, dwars door het zaaltje liggen, en links en rechts van die mat stonden twee lange banken met daarop kussentjes. Het publiek zat op de banken en de danseres danste tussen ons in op die mat. Dat wil zeggen: als iemand blij binnenkwam werd zij ook blij, zwaaide, wiebelde en bewoog op de muziek die door de boxen galmde en dat veel weghad van een deuntje uit de Efteling. Dat was het niet, want ik ken de deuntjes uit de Efteling, maar het had zo maar bij de nieuwste attractie gepast (met haar erbij).
Ze bewoog naar personen die binnenkwamen en iemand nam spontaan haar manier van speels dansen mee over. Alsof het haar daarom te doen was. De rest ging vlug zitten. Even later zwaaide ze naar enkele mensen in het publiek; die zwaaide terug. Ze gaf high fives; het publiek gaf ze terug. Dat wil zeggen, sommigen. Er waren ook mensen bij waarbij het leek alsof ze in een bak Bisonkit waren gaan zitten. Niet in beweging te krijgen. Bij mij draaide ze om, en bewoog haar billen voor mijn gezicht… Ik speelde mee en zette grote ogen op… En zo ging het nog wel even door. Stiekem vond ik het heerlijk, maar ook ik bleef een beetje stijf zitten. Een soort van schaamte? Ja, ik ga me hier uitsloven bij die vreemden op de banken... De danseres kon het geen moer schelen en bewoog vrolijk verder… tot de muziek stil viel en zij ook…
Liggend op de grond zag je hoe moe ze was. Ik was er bijna bij gaan liggen om haar in mijn armen te nemen en haar uit te laten blazen; dat riep ze bij mij op. In werkelijkheid bleef ik, net als de rest, zitten…
Zo zit ik ook in de schouwburg. Al swingt het op het podium de tent uit, en willen ze dat we meeklappen (minstens), dan aarzel ik eerst… Eigenlijk zou ik uit de band willen springen, maar ik weet me te gedragen… Alsof ik voor mezelf mee wil werken aan het creëren van een nieuw bewegend schilderij… In mijn hoofd wel.
Ondertussen blies onze danseres haar adem door… Langzaam draaide ze zich rond en speelde dat ze niet goed uit kon vinden hoe haar lichaam gekronkeld op de vloer bleek te liggen. Alsof iemand uit het publiek moest helpen haar arm of voet van de vloer te krijgen… Bij mij zette ze haar ene voet tegen de mijne om wat overeind te komen… Ze speelde ook een nieuwsgierig wezentje en zodra iemand uit het publiek ook maar bewoog, zoals een beetje rammelen met een schoen (met hak), draaide ze nieuwsgierig vanaf de grond naar die schoen, alsof ze een schat gevonden had.
Ze had nog meer vondsten, en ik verbaasde me er over, als ook over de stijfheid van het publiek, mijn eigen 'gepaste stijve schaamte' en de gemiste kansen. Wat zou het voor dansuitvoering zijn geweest als ik wel bij haar was gaan liggen?
Overigens was de vrouw van de man die aan het begin de bewegingen in dans met onze danseres spontaan meedeed aan het eind wellicht gepikeerd. Ik hoorde haar zeggen 'kunnen we weg?'. Alsof ze zich schaamde voor die zot van een man. Of wilde ze eigenlijk zelf ook wel, maar durfde ze niet? Was ze jaloers door de aandacht van de (jonge) danseres? 'Spring eens uit de band, meid!', zou ze zichzelf wellicht hebben toegesproken. Ook ik ben daar wat dubbel in. Het kind in mij wil niks liever dan spelen; de nuchtere, en opgevoede Brabander ('doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg') kan zich aan 'uit de band springerij, en vooral de daaraan verbonden meligheid' ergeren en dat oppakken als 'geestelijke armoede'. Maar waarom eigenlijk? Doe maar gek, dan doe je al normaal genoeg…
Zo'n theaterfestival is niet alleen leuk, je leert er wellicht ook wat van…