Misschien ligt het aan mijn autistische trekken, misschien valt het me gewoon op, maar ik merk als mensen eenmaal een bepaalde indruk van je hebben, ik de nodige moeite moet doen, om ze op andere gedachten te krijgen. En wellicht met minder moeite hun vermoedens te bevestigen…
Mensen in zijn algemeenheid zijn onzekere personen. Denken ze dat niet te zijn, dan verschuilen ze zich achter arrogant of dominant gedrag of ze stellen zich juist kwetsbaar op. Die laatste groep is zekerder van zichzelf dan ze op dat moment denken!
Onzekere mensen hebben behoefte aan duidelijkheid. Ik ook, maar dat komt niet altijd door onzekerheid. Soms ook door mijn autistisch brein, dat zoekende is. Als 'men' dan personen eenmaal op een bepaalde manier ervaart, en 'kent' (dat gelooft men…), is het voor het beschermen van hun eigen onzekerheden of rust, dat ze de persoon laten zoals men die ziet. Als die persoon andere dingen wil, of al gaat doen, worden de meeste mensen boos, of verklaren je voor gek. Want dat gedrag kennen ze niet van jou.
En jij misschien ook niet…
Nou vind ik het soms helemaal niet erg om te hangen en te focussen op iemand anders zijn mening, omdat die persoon in mijn ogen dan meer kijk en ervaring heeft in het onderwerp waar ik om advies kom vragen, maar ik merk ook dat men onbedoeld een advies op wil leggen in de trend van 'ik weet wel wat goed voor je is' en een mening deponeren zonder naar jou hulpvraag te LUISTEREN. Op dat moment krijg ik als vanzelf ook een antwoord, namelijk dat ik dan ook niet LUISTER, en die mening links laat liggen. Want ik weet toch immers zelf wel wat goed voor mij is? Waar haal jij als 'hulpverlener' op dat moment het lef vandaan wel even te weten wat goed voor mij zou zijn? Als ik om een hulpvraag kom sta dan in mijn schoenen, en niet in die van jezelf.
Ik ervaar frustratie dat ik op een bepaalde manier natuurlijk zelf mede verantwoordelijk ben in het scheppen van een situatie waarin men mij op een bepaalde manier ervaart, omdat ik steeds om een bepaalde hulpvraag kom, of misschien niet altijd goed getimed of uitgesproken, een bepaald beeld afgeef, waardoor de ander onbedoeld aangeeft wel te weten 'wat goed voor mij is'. Maar ERKEN mij nou ook eens als mens die om een vraag komt, en zeg me gerust dat ik het antwoord heel goed zelf weet… dan erken je ook de groei van mijn zelfvertrouwen.
Zo zit ik ook wel eens met plannen om binnen mijn werk verder te kijken voor mijn eigen ontwikkeling. Dan is het soms onmogelijk een opening te krijgen, omdat men mij bepaalde werkzaamheden heeft zien doen, en daardoor vind dat ik dat vooral maar moet blijven doen… Dankzij mijn autistisch brein ben ik behept met de handicap dat ik niet altijd constante concentratie kan aanbieden en niet altijd even alert ben. Maar mijn autistisch brein is ook gemeten en gediagnostiseerd als niet bepaald dom…. Dan bijt het wel eens dat ik met mijn brein domme dingen zit te doen… Of is dat mijn ego dat iets anders wil?
Het blijft een constant gevecht voor mezelf mee te willen met ambitieuze mensen en er achter te komen dat ik niet mee kan. Ik wil bij tijd en wijle mopperen op mensen die status hebben, en dat dat allemaal gebakken lucht is. Waarschijnlijker is er enige vorm van jaloezie, en moet ik erkennen door een handicap er niet in mee te kunnen, ook al kan ik je de relativiteitstheorie van Einstein uitleggen…
Het zou zo mooi zijn meer inzicht en erkenning vanuit mezelf te hebben, maar ook van buitenaf!
Ik mag dan werk doen wat onder mijn denkniveau zit, het schept wel een basis om op andere momenten van de dag die dingen te doen waar echt mijn passie ligt en waar ik energie van krijg, in plaats van dat het me energie kost…
Ik ben gezegend met het talent van dingen goed kunnen beschrijven. Maar wat ik beschrijf daar is de 'markt', lees, mijn medemens, op een bepaald moment niet altijd naar op zoek. Ik zal in 2016 eens nader moeten gaan bepalen op welke manier ik nou erkenning kan krijgen in de dingen waar ik over schrijf, gefundeerde feedback mag ontvangen en mijn eigen regisseur blijf, binnen een kader van betere promotie van mijn materiaal of meer erkenning in mijn werk en schrijven. En wellicht meer gericht mag gaan zoeken naar die doelgroep die mijn streven snapt en me daarin steunt (als ik hen ook).
Vergis je niet. Ik zoek niet altijd naar ego-bevrediging, al kan mijn innerlijk wel jaloers worden als anderen dat nastreven. Door mijn 'handicap', mag ik mijn passie buiten mijn reguliere werk zoeken. Het zou mooi zijn daar dan die bevrediging ook in te krijgen doordat je LUISTERT naar wat ik te zeggen (en te vragen) heb.
En het blijft moeilijk aan de ene kant erkenning te willen en aan de andere kant aan de verwachtingen te willen blijven voldoen. Ze niet hebben is dan op zich een oplossing, maar dat klinkt dan weer als ‘och, het is hij maar, ik verwacht niks van hem’, en je mag drie keer raden wat het ego daar dan weer van vindt…
Misschien moet ik zelf maar erkennen dat het een uitdaging blijft mens te zijn…
Mensen in zijn algemeenheid zijn onzekere personen. Denken ze dat niet te zijn, dan verschuilen ze zich achter arrogant of dominant gedrag of ze stellen zich juist kwetsbaar op. Die laatste groep is zekerder van zichzelf dan ze op dat moment denken!
Onzekere mensen hebben behoefte aan duidelijkheid. Ik ook, maar dat komt niet altijd door onzekerheid. Soms ook door mijn autistisch brein, dat zoekende is. Als 'men' dan personen eenmaal op een bepaalde manier ervaart, en 'kent' (dat gelooft men…), is het voor het beschermen van hun eigen onzekerheden of rust, dat ze de persoon laten zoals men die ziet. Als die persoon andere dingen wil, of al gaat doen, worden de meeste mensen boos, of verklaren je voor gek. Want dat gedrag kennen ze niet van jou.
En jij misschien ook niet…
Nou vind ik het soms helemaal niet erg om te hangen en te focussen op iemand anders zijn mening, omdat die persoon in mijn ogen dan meer kijk en ervaring heeft in het onderwerp waar ik om advies kom vragen, maar ik merk ook dat men onbedoeld een advies op wil leggen in de trend van 'ik weet wel wat goed voor je is' en een mening deponeren zonder naar jou hulpvraag te LUISTEREN. Op dat moment krijg ik als vanzelf ook een antwoord, namelijk dat ik dan ook niet LUISTER, en die mening links laat liggen. Want ik weet toch immers zelf wel wat goed voor mij is? Waar haal jij als 'hulpverlener' op dat moment het lef vandaan wel even te weten wat goed voor mij zou zijn? Als ik om een hulpvraag kom sta dan in mijn schoenen, en niet in die van jezelf.
Ik ervaar frustratie dat ik op een bepaalde manier natuurlijk zelf mede verantwoordelijk ben in het scheppen van een situatie waarin men mij op een bepaalde manier ervaart, omdat ik steeds om een bepaalde hulpvraag kom, of misschien niet altijd goed getimed of uitgesproken, een bepaald beeld afgeef, waardoor de ander onbedoeld aangeeft wel te weten 'wat goed voor mij is'. Maar ERKEN mij nou ook eens als mens die om een vraag komt, en zeg me gerust dat ik het antwoord heel goed zelf weet… dan erken je ook de groei van mijn zelfvertrouwen.
Zo zit ik ook wel eens met plannen om binnen mijn werk verder te kijken voor mijn eigen ontwikkeling. Dan is het soms onmogelijk een opening te krijgen, omdat men mij bepaalde werkzaamheden heeft zien doen, en daardoor vind dat ik dat vooral maar moet blijven doen… Dankzij mijn autistisch brein ben ik behept met de handicap dat ik niet altijd constante concentratie kan aanbieden en niet altijd even alert ben. Maar mijn autistisch brein is ook gemeten en gediagnostiseerd als niet bepaald dom…. Dan bijt het wel eens dat ik met mijn brein domme dingen zit te doen… Of is dat mijn ego dat iets anders wil?
Het blijft een constant gevecht voor mezelf mee te willen met ambitieuze mensen en er achter te komen dat ik niet mee kan. Ik wil bij tijd en wijle mopperen op mensen die status hebben, en dat dat allemaal gebakken lucht is. Waarschijnlijker is er enige vorm van jaloezie, en moet ik erkennen door een handicap er niet in mee te kunnen, ook al kan ik je de relativiteitstheorie van Einstein uitleggen…
Het zou zo mooi zijn meer inzicht en erkenning vanuit mezelf te hebben, maar ook van buitenaf!
Ik mag dan werk doen wat onder mijn denkniveau zit, het schept wel een basis om op andere momenten van de dag die dingen te doen waar echt mijn passie ligt en waar ik energie van krijg, in plaats van dat het me energie kost…
Ik ben gezegend met het talent van dingen goed kunnen beschrijven. Maar wat ik beschrijf daar is de 'markt', lees, mijn medemens, op een bepaald moment niet altijd naar op zoek. Ik zal in 2016 eens nader moeten gaan bepalen op welke manier ik nou erkenning kan krijgen in de dingen waar ik over schrijf, gefundeerde feedback mag ontvangen en mijn eigen regisseur blijf, binnen een kader van betere promotie van mijn materiaal of meer erkenning in mijn werk en schrijven. En wellicht meer gericht mag gaan zoeken naar die doelgroep die mijn streven snapt en me daarin steunt (als ik hen ook).
Vergis je niet. Ik zoek niet altijd naar ego-bevrediging, al kan mijn innerlijk wel jaloers worden als anderen dat nastreven. Door mijn 'handicap', mag ik mijn passie buiten mijn reguliere werk zoeken. Het zou mooi zijn daar dan die bevrediging ook in te krijgen doordat je LUISTERT naar wat ik te zeggen (en te vragen) heb.
En het blijft moeilijk aan de ene kant erkenning te willen en aan de andere kant aan de verwachtingen te willen blijven voldoen. Ze niet hebben is dan op zich een oplossing, maar dat klinkt dan weer als ‘och, het is hij maar, ik verwacht niks van hem’, en je mag drie keer raden wat het ego daar dan weer van vindt…
Misschien moet ik zelf maar erkennen dat het een uitdaging blijft mens te zijn…