Het is weer de tijd van het jaar om terug te kijken. Het is weer de tijd van het jaar om eens in stilte te overdenken wat je allemaal gedaan hebt, en wat je nog van plan bent te doen. Eigenlijk zou het niet alleen in deze tijd van het jaar dienen te gebeuren, maar is elk moment in het jaar wel eens geschikt om een pas op de plaats te maken, of juist te knallen. Zo heb ik regelmatig momenten waarop ik in stilte ervaar wat er om me heen gebeurt. En daar wordt ik niet altijd vrolijk van. Nou heb ik in deze maanden wat meer last van een ‘winterdip’, en ben gemiddeld wat zwartgalliger dan anders, maar ik merk ook dat ik moe wordt. En daardoor minder hebben kan. Ik wordt moe van al dat gedoe in de wereld dat mensen angstig maakt. Ik kijk al tijden geen journaals meer, al volg ik het nieuws wel via het Internet. Ik merk ongeduldiger te worden als ik iets geschreven heb en reacties blijven uit. Alsof mensen in hun angsten ook steeds individualistischer worden en alleen nog oog hebben voor wat ZIJ als waarheid beschouwen. Ik wordt ook ongeduldiger als ik merk dat men niet luistert of aanneemt wat ik te vertellen heb, alsof ik ook zo’n persoon ben die gehoord wil worden, maar dan vooral ook zou willen dat meer mensen op zijn manier zouden leven. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op; ieder is vrij dat op zijn of haar geheel eigen wijze te doen. Maar het blijft een dunne scheidslijn om aan de ene kant gewenst te zijn, en aan de andere kant los te laten. Zo zou het best wel aan mijn autistische trekjes kunnen liggen dat ik me in stilte ook vaak zo dubbel voel. Aan de ene kant heel graag onder de mensen willen zijn, en geknuffeld en bewierookt worden; aan de andere kant de stilte opzoeken, lekker een boekje lezen, en in stilte mijn eigen levensfilosofie koesteren. Dan merk ik ook dat ik in stilte mag wennen aan een scheidslijn die ik soms met de grootste moeite over mag komen: in het leven staan met die heel dubbele behoeften. Graag willen socialiseren, maar niet in staat zijn het ijs te breken zonder ongeduldig te worden; graag de stilte opzoeken en me dan toch eenzaam weten; twijfelen; alleen doorgaan op iets waar ik voor sta, en dan ook eenzaam zijn als ik er inderdaad alleen in sta. Ook ik betrap mezelf er op te oordelen, omdat het anders mijn levensfilosofie ondermijnt; ook ik betrap anderen er op het ene te adviseren en ze dan het andere te zien doen. Hoe geloofwaardig wil men dan nog zijn? Dan heb ik soms heel erg de behoefte om onder de wol te kruipen, of in hoekje van de bank, mijn ogen dicht te doen, en alles even de boel te laten. Even de stilte opzoeken waarbinnen geen oordelen bestaan; even de stilte opzoeken waarbinnen geen ongeduld heerst en even de stilte opzoeken waarin ik gekoesterd, bewierookt, omarmt en lief gehad wordt. Zo zal ik ook kerstmis tegenwoordig meer in stilte vieren, omdat ik moe wordt van al die commercie die ons persé loten wil laten kopen om € 49.500.000,-- te kunnen winnen, en ooo wat hebben we het gezellig…, We rammen hekken in als mensen op de vlucht een onderdak zoeken en de gemeente wil ze daarin ondersteunen, maar anderen vinden dat niet zo een prettig idee… We maken massaal geld over aan zaken als het Glazen Huis, om ons dan vervolgens minder verantwoordelijk te hoeven voelen voor de mazzel dat wij in het Wassenaar van de wereld zijn geboren en via lootjes nog meer rijkdom op onze rekening wensen. We sluiten deals met criminelen om andere criminelen te vangen, terwijl de grootste in multinationals bonussen blijven vangen… Tja, dan ga ik maar weer eens de stilte opzoeken. Ik ben een beetje moe…
|
Auteur
Frank Coolen (1967). Werkzaam als administratief medewerker bij een gemeente. Zou zich liever een schrijver van bestsellers wanen, en doet via deze website een poging daartoe. Archief
Oktober 2016
Categorie |