Donderdag 10 september 2015
We moesten vroeg uit de veren, want het was nog een heel eind rijden richting Toledo. Natuurlijk eerst weer een koffiestop, waarna we aankwamen in een stad die, los van Ubeda en Baeza gisteren, pas echt uit de middeleeuwen lijkt te stammen. De binnenstad barst uit zijn voegen van stenen bruggen, poorten, muren met kantelen en een kathedraal die niet onder doet voor die van Sevilla, al is ze kleiner. De ‘stripverhalen’ boven de poorten zijn er niet minder om. Eerder kwamen we door een klein plaatsje, waarvan ik de naam vergeten ben, en dat we gisteren passeerde, op weg naar Ubeda, dat een link met de Spaanse held Don Quichotte had, Toledo schijnt de geboortestad van de schrijver (Cervantes) te zijn. Hoe mooi de binnenstad ook is, en hoe zeer ik ook het idee heb best veel gezien te hebben, een gedenkplaat aan zijn geboortehuis, zijn geboortehuis zelf, laat staan een standbeeld, al dan niet van de schrijver zelf, dan wel van zijn held, kom ik nergens tegen… Wel zie ik een erg mooie, en indrukwekkende oude binnenstad alwaar we door een wat oudere dame als stadsgids op sleeptouw worden genomen in een ‘niet al te toeristische route’. Een paar uur vergaap ik me aan geveltjes, steegjes, huizen die gerestaureerd zijn met bouwmateriaal uit de 6e, 11e en 14e eeuw (en dat in één muur…), en lopen we een kerk en klooster in bij wat ze ‘het Joodse kwartier’ noemen. Omdat de binnenstad best groot is en de gids ons veel, ‘of the beaten track (van de toeristenpaden af)’ wil laten zien, kunnen we niet alles bekijken en soms verblijven we er maar kort. We zullen meer lopen en bekijken dan ergens echt binnengaan en er de tijd voor nemen. Maar mij hoor je niet klagen. Ik kom wellicht nog wel eens terug. Naast Sevilla is Toledo voor mij de grote verrassing van deze reis, en ik vermaak me prima tijdens de wandeling. Dat vertel ik ook aan de gids met wie ik prima in het Duits kan praten. Dat is pas internationaal. Zij verstaat geen Nederlands, ik geen Spaans, dus babbelen we allebei in het Duits…
Wat later stappen we op ‘onze bus’ die bij een oude poort staat, en de gids gaat mee. We krijgen nog een panorama-tour. Dan zie ik dat ik nog heel wat plekken gemist heb, waaronder een loei van een gebouw waar nu een militaire academie in blijkt te zitten. Ik koop nog een toeristenboekje en vergaap me ondertussen weer thuis aan plekken die ik mogelijk toch nog eens ga bekijken (ooit…).
Dan nemen we hartelijk afscheid van de leukste gids van de reis, en rijden we een eind door naar Madrid. We blijven niet overnachten in Toledo, maar rijden al door naar een hotel vlak bij het vliegveld alwaar we morgenavond weer naar Nederland vertrekken. We hebben nog een vrije dag voor de boeg.
’s Avonds bij het buffet worden plannen gesmeed om die vrije tijd in Madrid nog even door te brengen.
Vrijdag 11 september 2015
Een beetje uitslapen en op het gemakkie ontbijten. Dan met o.a. Robert, Machteld, Charley en Angela in taxi’s naar de binnenstad van Madrid alwaar we ons eerst lopen te vergapen in een enorm treinstation. Vanaf dat station is het niet ver lopen naar het Prado, het beroemdste museum van Spanje. Een ding wat we toch nog even willen bezoeken voor we gaan, want toen we de eerste dag in Spanje waren stonden er flinke rijen. Nu betalen we de entree en lopen door enorme zalen en een aantal verdiepingen die lopen als een doolhof. Dankzij Robert die een lijstje van wat schilderijen (en de kamers waarin ze hangen) van te voren heeft uitgezocht lopen we niet helemaal verloren. Je kan hier wel een week vertoeven! We hebben maar een paar uur, en besluiten de topstukken er uit te vissen. We zien o.a. stukken van El Greco, Heyronimus Bosch, van Eijck, Rubens, Picasso (die uitgeleend zijn aan dit museum, samen met wat stukken die we een week of wat eerder al in het Sophia hebben gezien), Rembrandt en Vlaamse en Duitse meesters. Ik merk de tijd van de 14e en 15e eeuw het mooist te vinden, qua kleur en opzet. Weer wat geleerd.
Dan lopen we vlakbij een restaurant in, althans, we nemen plaats op hun terras, en ik versmaad een stuk lam wat ik in jaren niet zo lekker gegeten heb!
Dan lopen we op ons gemak terug naar het treinstation, alwaar taxi’s ons weer terugbrengen naar ons hotel bij het vliegveld. Koffers pakken en op tijd weg.
Eenmaal bij het vliegveld duurt het een eeuwigheid voordat ik mijn rugzak heb af kunnen geven. Hij is deze keer 3 kilo zwaarder dan op de heenweg (wellicht niet helemaal gunstig goed weer ingepakt, en er zitten een paar extra boekjes en een DVD in…, maar dat is toch geen 3 kilo….?). Ik dien € 30,-- te betalen, en de printer doet er zo lang over tot ik een bewijs van mijn betaling meekrijg, dat de mensen die op mij stonden te wachten (Charley en Angela) al zijn doorgelopen.
Even voel ik de eenzaamheid weer omhoog komen nu iedereen weer zijns weegs gaat op weg naar huis. Ik loop wat verloren door de controle, deze keer wordt er niks uitgepakt, en langs de taxfree shops, als ik een aantal van onze groep in stoelen zie zitten. Even praat ik wat met ze, maar besluit toch wat door te lopen, op zoek naar Robert of Charley… Charley en Angela kom ik even later bij een barretje tegen, en vanaf dat moment trekken we weer de avond met elkaar op. Aangezien ze vlak bij de stad wonen waar ik vandaan kom bieden ze me aan om me naar huis te rijden! Ik had een scenario van een nachttrein in gedachten, maar dit is wel zo gezellig. Ik bedank ze hartelijk voor dit cadeau, en bied ze een drankje aan, en of ik dan de benzine zal betalen… Ze willen er niks van weten…
De uren slijten door gebabbel en langzaam lopen we naar de gate, alwaar het KLM toestel al staat te wachten. We checken in, en voordat we het weten zitten we al weer in het luchtruim onderweg naar huis…
Ik heb een aantal feestvierende Spanjaarden achter me zitten, die een aanstaande bruidegom op een vrijgezellenfeest naar Amsterdam trakteren. Nadat ze mij een drankje hebben aangeboden van iets dat ‘Bulldog’ heet (dat kan geen limonade zijn…) worden ze betrapt door de stewardessen die de fles tussen de tassen boven de passagiers leggen. Voor hetzelfde geld was de alcohol gewoon ingepikt. Maar dat is dus niet zo, en een aantal keer worden de heren tot kalmte gemaand. Dan ben ik blij oortoestellen te dragen, die ik uit kan zetten. Ik probeer wat te slapen, de avond begint laat te worden… en na een kleine 2,5 uur vliegen landen we op Schiphol. Charley, Angela en ik zoeken nog even naar mensen van onze groep als we bijna als laatste uit het vliegtuig komen, maar blijkbaar had iedereen haast. In de verte horen we nog een paar mensen van de groep ons een goede thuisreis wensen, maar mensen als Robert en Machteld heb ik niet meer gezien.
Dan over de A2 naar huis…
We babbelen nog wat, en als Charley en Angela me thuis voor de deur afzetten hopen we op contact via de mail. Nou weet ik dat dat meestal toch loze kreten zijn, en meer gelegen in het feit van de hoop op een voortzetting van de vakantiesfeer, maar in Madrid had ik hen al mijn mailadres gegeven, als ook aan Robert, maar tot op de dag van vandaag moet ik het eerste berichtje van beide kampen nog krijgen. Net als een paar mooie foto’s die Robert van mij gemaakt heeft!
Dit was Spanje 2015. Een mooie reis!
We moesten vroeg uit de veren, want het was nog een heel eind rijden richting Toledo. Natuurlijk eerst weer een koffiestop, waarna we aankwamen in een stad die, los van Ubeda en Baeza gisteren, pas echt uit de middeleeuwen lijkt te stammen. De binnenstad barst uit zijn voegen van stenen bruggen, poorten, muren met kantelen en een kathedraal die niet onder doet voor die van Sevilla, al is ze kleiner. De ‘stripverhalen’ boven de poorten zijn er niet minder om. Eerder kwamen we door een klein plaatsje, waarvan ik de naam vergeten ben, en dat we gisteren passeerde, op weg naar Ubeda, dat een link met de Spaanse held Don Quichotte had, Toledo schijnt de geboortestad van de schrijver (Cervantes) te zijn. Hoe mooi de binnenstad ook is, en hoe zeer ik ook het idee heb best veel gezien te hebben, een gedenkplaat aan zijn geboortehuis, zijn geboortehuis zelf, laat staan een standbeeld, al dan niet van de schrijver zelf, dan wel van zijn held, kom ik nergens tegen… Wel zie ik een erg mooie, en indrukwekkende oude binnenstad alwaar we door een wat oudere dame als stadsgids op sleeptouw worden genomen in een ‘niet al te toeristische route’. Een paar uur vergaap ik me aan geveltjes, steegjes, huizen die gerestaureerd zijn met bouwmateriaal uit de 6e, 11e en 14e eeuw (en dat in één muur…), en lopen we een kerk en klooster in bij wat ze ‘het Joodse kwartier’ noemen. Omdat de binnenstad best groot is en de gids ons veel, ‘of the beaten track (van de toeristenpaden af)’ wil laten zien, kunnen we niet alles bekijken en soms verblijven we er maar kort. We zullen meer lopen en bekijken dan ergens echt binnengaan en er de tijd voor nemen. Maar mij hoor je niet klagen. Ik kom wellicht nog wel eens terug. Naast Sevilla is Toledo voor mij de grote verrassing van deze reis, en ik vermaak me prima tijdens de wandeling. Dat vertel ik ook aan de gids met wie ik prima in het Duits kan praten. Dat is pas internationaal. Zij verstaat geen Nederlands, ik geen Spaans, dus babbelen we allebei in het Duits…
Wat later stappen we op ‘onze bus’ die bij een oude poort staat, en de gids gaat mee. We krijgen nog een panorama-tour. Dan zie ik dat ik nog heel wat plekken gemist heb, waaronder een loei van een gebouw waar nu een militaire academie in blijkt te zitten. Ik koop nog een toeristenboekje en vergaap me ondertussen weer thuis aan plekken die ik mogelijk toch nog eens ga bekijken (ooit…).
Dan nemen we hartelijk afscheid van de leukste gids van de reis, en rijden we een eind door naar Madrid. We blijven niet overnachten in Toledo, maar rijden al door naar een hotel vlak bij het vliegveld alwaar we morgenavond weer naar Nederland vertrekken. We hebben nog een vrije dag voor de boeg.
’s Avonds bij het buffet worden plannen gesmeed om die vrije tijd in Madrid nog even door te brengen.
Vrijdag 11 september 2015
Een beetje uitslapen en op het gemakkie ontbijten. Dan met o.a. Robert, Machteld, Charley en Angela in taxi’s naar de binnenstad van Madrid alwaar we ons eerst lopen te vergapen in een enorm treinstation. Vanaf dat station is het niet ver lopen naar het Prado, het beroemdste museum van Spanje. Een ding wat we toch nog even willen bezoeken voor we gaan, want toen we de eerste dag in Spanje waren stonden er flinke rijen. Nu betalen we de entree en lopen door enorme zalen en een aantal verdiepingen die lopen als een doolhof. Dankzij Robert die een lijstje van wat schilderijen (en de kamers waarin ze hangen) van te voren heeft uitgezocht lopen we niet helemaal verloren. Je kan hier wel een week vertoeven! We hebben maar een paar uur, en besluiten de topstukken er uit te vissen. We zien o.a. stukken van El Greco, Heyronimus Bosch, van Eijck, Rubens, Picasso (die uitgeleend zijn aan dit museum, samen met wat stukken die we een week of wat eerder al in het Sophia hebben gezien), Rembrandt en Vlaamse en Duitse meesters. Ik merk de tijd van de 14e en 15e eeuw het mooist te vinden, qua kleur en opzet. Weer wat geleerd.
Dan lopen we vlakbij een restaurant in, althans, we nemen plaats op hun terras, en ik versmaad een stuk lam wat ik in jaren niet zo lekker gegeten heb!
Dan lopen we op ons gemak terug naar het treinstation, alwaar taxi’s ons weer terugbrengen naar ons hotel bij het vliegveld. Koffers pakken en op tijd weg.
Eenmaal bij het vliegveld duurt het een eeuwigheid voordat ik mijn rugzak heb af kunnen geven. Hij is deze keer 3 kilo zwaarder dan op de heenweg (wellicht niet helemaal gunstig goed weer ingepakt, en er zitten een paar extra boekjes en een DVD in…, maar dat is toch geen 3 kilo….?). Ik dien € 30,-- te betalen, en de printer doet er zo lang over tot ik een bewijs van mijn betaling meekrijg, dat de mensen die op mij stonden te wachten (Charley en Angela) al zijn doorgelopen.
Even voel ik de eenzaamheid weer omhoog komen nu iedereen weer zijns weegs gaat op weg naar huis. Ik loop wat verloren door de controle, deze keer wordt er niks uitgepakt, en langs de taxfree shops, als ik een aantal van onze groep in stoelen zie zitten. Even praat ik wat met ze, maar besluit toch wat door te lopen, op zoek naar Robert of Charley… Charley en Angela kom ik even later bij een barretje tegen, en vanaf dat moment trekken we weer de avond met elkaar op. Aangezien ze vlak bij de stad wonen waar ik vandaan kom bieden ze me aan om me naar huis te rijden! Ik had een scenario van een nachttrein in gedachten, maar dit is wel zo gezellig. Ik bedank ze hartelijk voor dit cadeau, en bied ze een drankje aan, en of ik dan de benzine zal betalen… Ze willen er niks van weten…
De uren slijten door gebabbel en langzaam lopen we naar de gate, alwaar het KLM toestel al staat te wachten. We checken in, en voordat we het weten zitten we al weer in het luchtruim onderweg naar huis…
Ik heb een aantal feestvierende Spanjaarden achter me zitten, die een aanstaande bruidegom op een vrijgezellenfeest naar Amsterdam trakteren. Nadat ze mij een drankje hebben aangeboden van iets dat ‘Bulldog’ heet (dat kan geen limonade zijn…) worden ze betrapt door de stewardessen die de fles tussen de tassen boven de passagiers leggen. Voor hetzelfde geld was de alcohol gewoon ingepikt. Maar dat is dus niet zo, en een aantal keer worden de heren tot kalmte gemaand. Dan ben ik blij oortoestellen te dragen, die ik uit kan zetten. Ik probeer wat te slapen, de avond begint laat te worden… en na een kleine 2,5 uur vliegen landen we op Schiphol. Charley, Angela en ik zoeken nog even naar mensen van onze groep als we bijna als laatste uit het vliegtuig komen, maar blijkbaar had iedereen haast. In de verte horen we nog een paar mensen van de groep ons een goede thuisreis wensen, maar mensen als Robert en Machteld heb ik niet meer gezien.
Dan over de A2 naar huis…
We babbelen nog wat, en als Charley en Angela me thuis voor de deur afzetten hopen we op contact via de mail. Nou weet ik dat dat meestal toch loze kreten zijn, en meer gelegen in het feit van de hoop op een voortzetting van de vakantiesfeer, maar in Madrid had ik hen al mijn mailadres gegeven, als ook aan Robert, maar tot op de dag van vandaag moet ik het eerste berichtje van beide kampen nog krijgen. Net als een paar mooie foto’s die Robert van mij gemaakt heeft!
Dit was Spanje 2015. Een mooie reis!