‘I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence
Two roads diverged in a wood, and I…
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.’
ROBERT FROST
‘The Road Not Taken’
We hebben ze allemaal wel eens. Van die melancholieke buien waarin we terugdenken aan vroeger. Wat zou er gebeurt zijn als die ik weg wel was ingeslagen? Of wat was er gebeurt als ik die bocht niet genomen had? Zo zie ik bij tijd en wijle van alles om heen gebeuren en denk dan wel eens wat er met mij zou zijn gebeurt als ik in die situatie zou hebben gezeten. Zo kom ik regelmatig bij familie, vrienden, collega’s kennissen en andere medemensen en zie dat ze kinderen hebben. Een genot vind ik ze. Maar ik heb ze niet. Ik kan niet zeggen dat ik dat bewust gedaan heb. Of eerst een vrouw heb kunnen vinden. Die heb ik ook niet. Vaak verliefd geweest op achteraf totaal onbereikbare dames, want… ze hadden een vriend, ze waren getrouwd, of ze vonden iemand anders net even interessanter (zo zie ik het dan maar…). Ik zie dan ook de indeling van een huis, de banen die men heeft en welke ik dan wellicht ook had kunnen hebben. Maar ik heb ze niet.
Neen, ik ben vrijgezel. Doe al dertig jaar, nagenoeg, hetzelfde werk, woon al nagenoeg twintig jaar op hetzelfde adres, en heb via de diagnose ASS (autisme spectrum stoornis) mogen ontdekken waarom ik daar best wel genoegen mee neem. In mijn hoofd mag ik dan van alles willen, en kunnen; in mijn handelingen komen er toch aangepaste versies uit. Daar raak ik menig keer mee in gevecht, want makkelijk is de gekozen weg zeker niet. Het is in mijn ogen makkelijker om met de algemeen aanvaarde, huisje-boompje-beestje route mee te deinen. Dan val je minder op en wordt je meer bewondert om wat je allemaal bereikt hebt. Wat men dan gemakshalve even vergeet is dat het veel moeilijker is, enigszins noodgedwongen, een andere route te kiezen. Een route met routinematiger werk. Een route met een klein appartement in plaats van een vrijstaande woning van een paar ton en een flinke achtertuin. Een route die me op de fiets laat rijden, in plaats van in een gezinswagen (vind ik helemaal niet erg, en is wel zo gezond). Een route die me langzaam mijn zelfvertrouwen teruggaf en me tevreden doet zijn over wat ik bereikt heb en momenteel doe, ook al ligt er geen ander warm lichaam naast me in bed, en schud mijn kleine meid of jongen me ’s morgens in alle vroegte op de zaterdag om zes uur niet wakker om samen te gaan spelen of tegen me aan te kruipen, want de droom was eng.
Ik vind het heerlijk om op gezette tijden gewoon te kunnen doen waar ik zin in heb. Geen verantwoordelijkheden. Wil ik die nog wel? Daar voel ik me inmiddels behoorkijk dubbel in. Zoals een bekende Amsterdammer, die wel aardig kon voetballen, pleegde te zeggen: elk nadeel hep zijn voordeel…
En ja, ik vind het heerlijk om mijn neefjes te zien en met ze te spelen of dat ze tegen me aankruipen, want de film is een beetje eng. Maar ik vind het net zo heerlijk om dan ’s avonds weer naar huis te gaan, een leuk en spannend boek te lezen, terwijl ik in bed het dekbed links- en rechtsom om me heen sla, zodat ik bijna in een coconnetje zit. Lekker warm.
Ik heb nog geen idee of ik in de (nabije) toekomst wegen in ga slaan die ik alleen mag bewandelen. Of dat ik een pad op loop waar al honderden generaties over gelopen hebben. Wat ik wel weet is dat ik daarin heel goed naar mijn gedachten, gevoel en intuïtie mag luisteren. Dat zal alle verschil maken…
‘Ik zal dit met een zucht vertellen…
Ergens, jaren en jaren geleden,
Twee wegen splitste zich, in een bos, en ik…
Ik nam die waarop het minst gereisd werd.
En dat heeft al het verschil gemaakt…’.